(Βελεστίνο, 1757 – Βελιγράδι, 1798): Λόγιος, πολιτικός στοχαστής και επαναστάτης. Σπούδασε στο σχολείο της Ζαγοράς Πηλίου. Εργάστηκε ως οικοδιδάσκαλος και γραμματικός στην Κωνσταντινούπολη και στο Βουκουρέστι, αποκτώντας σημαντική περιουσία. Το εκδοτικό του έργο, με το οποίο καλούσε τους Έλληνες και τους υπόλοιπους βαλκανικούς λαούς να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, θεωρήθηκε επαναστατικό. Συνελήφθη από την αυστριακή αστυνομία και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον δολοφόνησαν.
(; – 1865). Αγωνίστρια του 1821 και μέλος της Φιλικής Εταιρείας από τα Ταταύλα Κωνσταντινούπολης. Μετά την καρατόμηση του αδελφού της από τις Οθωμανικές αρχές στις 23 Απριλίου του 1821, κατάφερε να διαφύγει στην επαναστατημένη Ελλάδα, όπου και ανέπτυξε σημαντική δράση. Την προσφορά της πιστοποιούν ο Νικηταράς, ο Γενναίος Κολοκοτρώνης και άλλοι σε αίτημα που κατέθεσε αργότερα η ίδια για να λάβει τιμητική σύνταξη.
(Μαγούλιανα Γορτυνίας, 1798 – Τρίπολη, 1879): Αγωνιστής του 1821 και απομνημονευματογράφος. Το 1813 μετέβη στο Κισινάου, όπου εργάστηκε ως εμποροϋπάλληλος. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1820, από την Οδησσό, εστάλη στην Πελοπόννησο. Συνδέθηκε με τον Κολοκοτρώνη και, ως υπασπιστής του, παρακολούθησε την εξέλιξη τον Αγώνα. Το 1824 παντρεύτηκε την κόρη του εύπορου Τριπολιτσιώτη Σωτήρη Σαρδέλη. Επί Καποδίστρια, εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη, με τον βαθμό του ταγματάρχη, ενώ επί Όθωνα διορίστηκε δασάρχης. Τα απομνημονεύματά του άρχισαν να εκδίδονται το 1858. Έγραψε επίσης τα έργα Βίος του Παπαφλέσσα (1868), Βίοι Πελοποννησίων ανδρών… (1888) και μια συλλογή μύθων και παροιμιών.
(Κωνσταντινούπολη, 1771 – Σπέτσες, 1825): Καπετάνισσα των Σπετσών. Με καταγωγή από την Ύδρα, υπήρξε κάτοχος μεγάλης συζυγικής περιουσίας, την οποία αύξησε επιδιδόμενη σε εμπορικές επιχειρήσεις. Με την κήρυξη της Επανάστασης στις Σπέτσες, διέθεσε την περιουσία και τα πλοία της στον Αγώνα. Έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις και συνέβαλε στον ανεφοδιασμό των ελληνικών δυνάμεων. Δεν συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο, καθώς αποκλείστηκε από την κυβέρνηση Κουντουριώτη στις Σπέτσες. Σκοτώθηκε στην οικία της, στις Σπέτσες, στα πλαίσιο οικογενειακής διαμάχης (22 Μαΐου 1825).
(Αδριανούπολη, 1785- Μεσολόγγι, 1866): Ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Κατά τη Επανάσταση, ακολουθήσε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και αργότερα εντάχθηκε στον τακτικό στρατό. Το 1830 τοποθετήθηκε φρούραρχος στο Παλαμήδι. Υπήρξε μάρτυρας της δολοφονίας του Καποδίστρια. Επί Όθωνα κατετάγη στον τακτικό στρατό και μετά την αποστράτευσή του εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι. Το 1865 αιτήθηκε οικονομικής ενίσχυσης από την Επιτροπή Αγωνιστών, την οποία δεν έλαβε. Εξέδωσε τρία ιστορικά έργα με στόχο την αποκατάσταση του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Γεώργιου Βαρνακιώτη. Τα απομνημονεύματά του εκδόθηκαν το 1976.
(Ζάκυνθος, 1798 – Κέρκυρα, 1857): Ποιητής, εμβληματική μορφή της Επτανησιακής σχολής. Σπούδασε νομικά στην Ιταλία. Εκεί, άρχισε να γράφει στίχους στην ιταλική γλώσσα και ήρθε σε επαφή με διαπρεπείς διανοούμενους και λόγιους της εποχής. Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο και, αφού στράφηκε στην ελληνική γλώσσα για την ποίησή του, το 1823 συνέθεσε τον «Ύμνο εις την Ελευθερία». Τον Φεβρουάριο του 1843 έλαβε τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, διότι «με την ποίησή του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία».
