(Σούλι, 1790 – 1823): Οπλαρχηγός από το Σούλι. Γιος του Κίτσου Μπότσαρη, ακολούθησε τον πατέρα του στην Κέρκυρα, όπου υπηρέτησε στα εκεί στρατιωτικά σώματα. Κατά την πολιορκία του Αλή πασά από τα σουλτανικά στρατεύματα, πολέμησε στο πλευρό του. Με το ξέσπασμα της Επανάστασης, έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κατά των Τούρκων και πέτυχε σημαντικές νίκες. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια νυχτερινής εφόδου στο εχθρικό στρατόπεδο, στο Κεφαλόβρυσο της Ευρυτανίας, και τάφηκε στο Μεσολόγγι.
(Μεσολόγγι, 1816 – Μεσολόγγι, 1900): Γιος του αρχηγού των υπερασπιστών του Βασιλαδίου, Αναστάσιου Παπαλουκά. Σε ηλικία μόλις 10 ετών βρέθηκε να πολεμάει στο Βασιλάδι. Από έναν λάθος χειρισμό ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη του νησιού και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο και τον τραυματισμό αρκετών ανδρών, καθώς και την κατάληψη του νησιού, λίγες μέρες αργότερα, ως απόρροια της έλλειψης πυρομαχικών.
(Κέρκυρα, 1776 – Ναύπλιο, 1831): Ο πρώτος Κυβερνήτης του νεοελληνικού κράτους. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Κέρκυρας, αναδείχθηκε σύντομα σε κορυφαίο, διεθνώς αναγνωρισμένο διπλωμάτη. Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, αρνήθηκε να αναλάβει την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας. Υπερασπίστηκε όμως διπλωματικά την Επανάσταση και σύντομα, πιεζόμενος να εγκαταλείψει τη θέση του υπουργού του Ρώσου τσάρου, κατέφυγε στην Ελβετία, από όπου συντόνιζε τις φιλελληνικές οργανώσεις της Ευρώπης. Τον Απρίλιο του 1827, εξελέγη από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας. Έφτασε τον Ιανουάριο του 1828 στο Ναύπλιο και αμέσως ανέλαβε να συστήσει τις ανύπαρκτες δομές του κράτους. Ήρθε σε σύγκρουση με τοπικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες, που προκάλεσαν τη δολοφονία του.
(Μαυρομμάτι Καρδίτσας, 1782 – Φάληρο, 1827): Αρματολός και οπλαρχηγός της Στερεάς Ελλάδας. Γνωστός για τον ανυπότακτο χαρακτήρα και την παροιμιώδη βωμολοχία του, προικισμένος όμως με στρατηγική ικανότητα, ο Καραϊσκάκης υπήρξε πρωτοπαλίκαρο του κλέφτη Κατσαντώνη και, αργότερα, μέλοςτης σωματοφυλακής του Αλή πασά. Χωρίς ιδιαίτερα σημαντική δράση τα δύο πρώτα χρόνια της Επανάστασης, σημείωσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του ενάντια στον εχθρικό στρατό στις αρχές του 1823. Συμμετείχε στις εμφύλιες συγκρούσεις. Διακρίθηκε σε διάφορες μάχες το 1825 και το 1826 διορίστηκε αρχιστράτηγος της Ρούμελης, με στόχο την απελευθέρωση της Στερεάς Ελλάδας. Τον Απρίλιο του 1827 τραυματίστηκε θανάσιμα, αντιμετωπίζοντας τους άνδρες του Κιουταχή κατά την πολιορκία της Ακρόπολης.
(Σμύρνη, 1748 – Παρίσι, 1833): Λόγιος, μεταφραστής και συγγραφέας. Γόνος αστικής οικογένειας λογίων, σπούδασε στη Σμύρνη, στο Άμστερνταμ και στο Μονπελιέ. Από το 1788 ζούσε στο Παρίσι, όπου ασχολήθηκε με μεταφράσεις έργων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Θεωρούσε την πνευματική ανάπτυξη απαραίτητη προϋπόθεση για τη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας των Ελλήνων. Συμμετείχε στο Φιλελληνικό Κομιτάτο του Παρισιού, ανέπτυξε αλληλογραφία με σημαντικούς πολιτικούς και λόγιους και αρθρογραφούσε υπέρ της ελληνικής υπόθεσης.
(Κωνσταντινούπολη, 1791- Αίγινα, 1865): Γόνος φαναριώτικης οικογένειας, το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Αν και αντίθετος με την Επανάσταση, με το ξέσπασμά της έφτασε στο Μεσολόγγι. Αναμείχθηκε στις πολιτικές διεργασίες και συνέβαλε στην προβολή του Αγώνα σε διπλωματικό επίπεδο ενώ ηγήθηκε, χωρίς επιτυχία, της εκστρατείας της Ηπείρου (1822). Στις εμφύλιες συγκρούσεις υπήρξε καθοδηγητής της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Ηγήθηκε της αντιπολίτευσης εναντίον του Καποδίστρια. Υπήρξε αμφιλεγόμενη μορφή του Αγώνα, καθώς θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ηθική και φυσική εξόντωση οπλαρχηγών, όπως οι Γεώργιος Βαρνακιώτης και Οδυσσέας Ανδρούτσος.
